 |  | Il mio colore preferito IL GRIGIO
Stef Van Bellingen
Als een onderhuids verlangen blijft kleur verborgen onder een oppervlak van voornamelijk tinten binnen één toon. Schakeringen van licht tot uitdovend grijs bepalen de atmosfeer. Het is merkwaardig hoe we verleerd hebben de nuanceringen van grijzen te begrijpen. Met een parfum van kleuren wordt de realiteit soms licht en draaglijk, maar daarom ook vaak achteloos verteerbaar. Misschien schildert Paulette Taecke daarom dat ‘de werkelijkheid van het leven onvermijdelijk dubbelzinnig is’ op een muur. Die verwijzing naar dubbelzinnigheid manifesteert zich in haar werk door het gebruik van tweeluiken.
Vrouwen vormen het leidmotief onder de voorgestelde figuren. Ze gunnen zich meestal slechts een fragment van zichzelf. In de schilderijen wordt niet gemorst met een teveel aan gegevens die tastbaar geëtaleerd worden. Toch is er steeds dat gevoel van aanwezigheid, het gevoel dat je denkt alleen te zijn in een ruimte maar je je niet van de indruk kan losmaken dat er nog iemand of iets is.
De schilderijen nodigen uit, in te gaan op de suggestieve kracht van die afwezigheid. Maar wie aanvult, wordt vooral met de eigen wensen geconfronteerd.
| | Disorientata
Giuliana Mazzola
Even through her colours, Paulette Taecke enforces the suggestion of "disorientation". There is neither white, nor black, nothing is determined: the bright grey of the North Sea dominates. This is not meant as a poetical evocation, it refers precisely to chromium and shades of colour the paintress perfectly handles. Like the Eskimos have a lot of synonyms to depict white, the North Sea offers a wide range of greys: from pale grey to sombre grey, from warm grey to almost sunny, bright grey. This is not a contradiction in terms. The greys represent the continuous movement of thoughts, ideas being fixed: like two images pulled together for a while by the power of attraction, edge away from each other the next moment, in different directions.
| | Revisited
Thierry Van Eeckhout
2010
|
|
|
